استخوان فیبولا یا نازک نی

سراستخوان نازک نی توسط رباط ها به سر استخوان درشت نی متصل می شود و پایه زانو به نام پالتوی تیبیال را تشکیل می دهد و به سمت پایین امتداد می یابد تا قسمت داخلی مفصل مچ پا را تشکیل دهد اماجزئی از زانو بشمارنمی اید. قاعده نازک نی، برآمدگی خارجی (مالئول) مچ پا را تشکیل می دهد و به استخوان درشت نی و به یکی از استخوان های مچ پا بنام تالوس متصل می شود.

همچنین یک بافت نرم در بین این دو استخوان به نام غشای بین استخوانی وجود دارد که در طول دو استخوان قرار دارد. غشای بین استخوانی دو استخوان را به هم متصل می کند تا پایدار بماند. رباط ها و غشای بین استخوانی انعطاف کمی در خود دارند تا به مفصل مچ پا و دو استخوان در حین راه رفتن و حرکت مچ پا حرکت کنند. نازک نی می تواند کمی خم شود و همچنین می تواند در داخل رباط خود بچرخد همچنین می تواند در حین حرکت مچ پا به بالا و پایین بلغزد.

شکستگی استخوان فیبولا

شکستگی استخوان نازک نی زمانی اتفاق می افتد که فشار بیشتری بر استخوان وارد می شود که نتواند آن را تحمل کند. شکستگی استخوان نازک نی معمولا با آسیب مچ پا همراه است، اگرچه می تواند به صورت مجزا (بدون درگیری مچ پا) یا همراه با شکستگی استخوان درشت نی (مثلا در آسیب های شدید) رخ دهد. اگرچه شکستگی های استرسی تیبیا کمتر رایج است، شکستگی های استرسی فیبولار معمولا در دوندگان مسافت طولنی رخ می دهد.

همچنین این شکستگی در اثر ضربه مستقیم به قسمت بیرونی ساق پا، پیچ خوردن ناخوشایند ساق پا و در بیشتر موارد، از پیچ خوردگی شدید مچ پا رخ می دهد. این آسیب در ورزشکارانی رایج است که درگیر ورزش های برخوردی یا تماسی مانند فوتبال، بسکتبال، راگبی و چوگان هستند.  اسنوبرد و اسکی بازان در سراشیبی میزان بالایی از شکستگی استخوان نازک نی نیز دارند. در افراد مسن، لیز خوردن و افتادن علت شکستگی استخوان نازک نی است. همچنین می تواند از کاهش توده استخوانی در افراد مسن رخ دهد.

شکستگی استخوان نازک نی در کجا رخ می دهد؟

محل های مختلفی وجود دارد که در آن شکستگی استخوان نازک نی رخ می دهد. به عنوان مثال، شکستگی می تواند در مفصل زانو، بالای مچ پا، در شفت استخوان نازک نی و در مفصل مچ پا رخ دهد. نوک استخوان نازک نی در مفصل مچ پا نیز می تواند از هم جدا شود که به آن شکستگی آولسیون گفته می شود. این اتفاق در اثر پیچ خوردگی شدید مچ پا رخ می دهد. محل شکستگی محدودیت هایی را برای بیماران و بی حرکتی ایجاد می کند. به عنوان مثال، شکستگی ایزوله، مانند شکستگی در شفت استخوان نازک نی، بدون عارضه است و بهبودی کامل بالاست. با این حال، شکستگی در زانو و مچ پا به زمان بیشتری برای بهبودی نیاز دارد و محدودیت و بی حرکتی بسیار مهم است.

شکستگی در زانو با عارضه ناشی از عضلات، رباط ها و اتصالات غشای بین استخوانی در آن محل همراه است. اما آنچه در این مکان بیش از همه پزشک را نگران می کند، اعصاب، سیاهرگ ها و شریان های اطراف است. نگرانی زمانی بیشتر می شود که شکستگی بالای مچ پا و در مفصل مچ پا باشد. نگرانی در اینجا پارگی رباط هایی است که استخوان تیبیا و استخوان نازک نی را به هم متصل می کند که مفصل مچ پا را تشکیل می دهد. محدودیت و بی حرکتی به دلیل نگرانی از بی ثباتی شدید است. آنچه در اینجا باید مورد توجه قرار گیرد، مدت زمان بهبودی استخوان و رباط ها، قبل از اعمال وزن است، زیرا هر دو بافت در زمان های مختلف بهبود می یابند.

درمان شکستگی فیبولا

بی حرکتی، چه با بوت واکر CAM یا جراحی با پیچ و صفحه، به فاصله بین قطعات شکسته بستگی دارد. هر چه فاصله بین قطعات شکسته بیشتر باشد، بی‌حرکتی بیشتری مورد نیاز است، زیرا بهبودی بستگی به هماتومی دارد که در فضای بین قطعات شکسته قرار می‌گیرد. این هماتوم است که روند بهبودی را آغاز می کند و منجر به کالوس نرم تا پینه سفت سخت به بازسازی می شود. بی‌حرکتی با چکمه و جراحی، بخش شکسته را نزدیکتر میکند تا لخته خون بتواند برای شروع بهبودی در فضا قرار بگیرد. به خاطر داشته باشید که حرکت اولیه و تحمل وزن اولیه می تواند لخته خون را جابجا کند و بهبودی قطع شود.

به همین دلیل است که پزشکان عدم تحمل وزن را برای 4 تا 6 هفته اول توصیه می کنند. به یاد داشته باشید، 4 تا 6 هفته، پینه سخت تشکیل می شود و بازسازی در شرف شروع است. در این زمان، تحمل وزن برای کمک به بازسازی استخوان در شکستگی استخوان فیبولا اندازه اصلی خود ضروری است. علاوه بر این، کنترل یا تحمل وزن تدریجی بسیار مهم است. شکستگی استخوان فیبولا سریعتر از سایر استخوانهای تحمل کننده وزن مانند استخوان درشت نی بهبود می یابد.

– جااندازی و بی‌حرکتی بسته: قرار دادن استخوان در جای خود بدون جراحی، و بی‌حرکتی در گچ پا بلند یا کوتاه

 – کاهش باز: در معرض جراحی قرار دادن استخوان برای بازگرداندن آن به جای خود معمولا در شکستگی‌های باز که در آن استخوان پوست را سوراخ کرده است، انجام میشود. این روش معمولا با تثبیت داخلی یا خارجی همراه است.

– تثبیت داخلی: اتصال استخوان های شکسته با پیچ ها، صفحات، میله ها و میخ هایی که زیر پوست باقی می مانند.

– تثبیت خارجی: استفاده از پین، گیره و میله برای تثبیت شکستگی از بیرون

– پینینگ از راه پوست: قرار دادن سیم در سراسر شکستگی برای نگه داشتن قطعات در جای خود تا زمان بهبودی. سیم ها پس از بهبود شکستگی برداشته می شوند.

– داروها: هنگامی که شکستگی پوست را شکافته است، درمان با آنتی بیوتیک برای جلوگیری از عفونت و مسکن برای کنترل درد. همچنین ممکن است نیاز به واکسن کزاز باشد.