استخوان ناویکولار

شکستگی استخوان ناویکولار :

شکستگی های حاد استخوان ناویکولار می تواند با آسیب رخ دهد. شکستگی های استرسی (ترک های ریزاستخوان) می توانند در اثر فشار های مکرر ایجاد شوند. معمولا ورزشکاران هنگام لگد زدن، چرخاندن مچ پا یا دوی سرعت، به این استخوان آسیب می رسانند و امکان شکستگی وجود دارد. درد و تغییر در نحوه راه رفتن در این نوع از مشکلات پا شایع است. در بین ورزشکاران شکستگی ناشی از استرس ناویکولار یکی از شایع ترین علل شکستگی استرسی است. بسته به شدت شکستگی، درمان می تواند محافظه کارانه یا جراحی باشد.
درمان محافظه کارانه شامل گچ گرفتن یا اتل گرفتن برای بهبود استخوان است. در جراحی با بکار گذاشتن پیچ هایی استخوان را در جای خود نگه میدارند و بعد گچ گیری انجام میشود تا زمان لازم برای بهبودی فراهم شود.

بیماری کوهلر :

بیماری کوهلر یک بیماری استئونکروز است، به این معنی که به دلیل کمبود خون رسانی، میزان خون مورد نیاز برای حفظ سلامت استخوان تامین نمی شود در نتیجه بافت استخوان از بین می رود. بیماری کوهلر بیشتر در کودکان خردسال بین 4 تا 7 سال دیده می شود. این بیماری در پسران شایع تر است.

در حدود سن 3 سالگی کودکان در استخوان ناویکولار، رسوب کلسیم جمع می شود. همانطور که کودکان رشد می کنند، افزایش وزن آنها استخوان ناویکولار را مستعد فشرده شدن توسط سایر استخوان های پا می کند. این فشرده سازی همراه با کمبود
خون رسانی به استخوان ناویکولار احتمال ابتلا به بیماری کوهلر را افزایش می دهد.

از علائم معمول این بیماری حساسیت و درد در وسط پا است، تورم نیز ممکن است وجود داشته باشد. این بیماری به خودی خود کمتر می شود و معمولا با بلوغ کودکان بهبود می یابد. دارو های ضد التهابی ، بی حرکتی پا با گچ گرفتن، راه رفتن با گام های کوتاه درمان توصیه شده برای کاهش درد است.

سندرم مولر ویس :

سندرم مولر ویس (MWS) هم یک بیماری استئونکروز است، اما در بزرگسالان و میانسالان رخ می دهد. این بیماری بیشتر در زنان دیده می شود.
MWS می تواند خود به خود ایجاد شود، اگرچه برخی معتقدند که ناشی از ضربه، مهاجرت استخوان و یا می تواند به دلایل مادرزادی باشد.

درمان

با استفاده از دارو های ضد التهاب و بی حرکتی معمولا درمان درد موفقیت آمیز است. در صورت نیاز، جراحی برای کاهش درد و ترمیم قوس استفاده میشود.

سندرم ناویکولار جانبی :

سندرم ناویکولار جانبی نتیجه یک استخوان یا یک تکه غضروف اضافی است که در قسمت داخلی پا درست بالای قوس، کنار استخوان ناویکولار قرار می گیرد. این یک مشکل مادرزادی است و در بدو تولد وجود دارد. ناویکولار جانبی در 4 تا 14 درصد از جمعیت وجود دارد.

اکثر افرادی که سندرم ناویکولار جانبی دارند از وجود آن اطلاعی ندارند مگر اینکه استخوان اضافی باعث ایجاد مشکل شود.
ضربه، رگ به رگ شدن پا یا مچ پا و تحریک مزمن ناشی از مالیدن کفش روی این استخوان اضافی و یا تحرک زیاد می تواند باعث درد شود.

داشتن کف پای صاف یا افتادگی قوس نیز می تواند باعث ایجاد فشار بر روی تاندون متصل به استخوان شود که می تواند باعث بدتر شدن سندرم ناویکولار جانبی و ایجاد التهاب و درد بیشتر شود.

علائم و نشانه های سندرم ناویکولار جانبی عبارتند از:

• درد یا ضربان در قسمت میانی پا و قوس پا، معمولا در حین یا بعد از فعالیت
• برجستگی یا برآمدگی قابل مشاهده در سمت داخلی پا ( بالای قوس)
• قرمزی، تورم و برجستگی استخوان

تشخیص سندرم ناویکولار جانبی :

برای تشخیص سندرم ناویکولار جانبی، جراح پا و مچ پا در مورد علائم سؤال می کند و پا را معاینه می کند و به دنبال تحریک یا تورم پوست است. پزشک ممکن است بر روی برجستگی استخوان فشار وارد کند تا ناحیه را از نظر ناراحتی ارزیابی کند.
ساختار پا، قدرت عضلانی، حرکت مفصل و نحوه راه رفتن بیمار نیز ممکن است ارزیابی شوند.
معمولا برای تأیید تشخیص، اشعه ایکس تجویز می شود. اگر درد یا التهاب مداوم وجود داشته باشد، ممکن است از MRI یا سایر آزمایش های تصویربرداری پیشرفته برای ارزیابی بیشتر وضعیت استفاده شود.
نوجوانی، زمان رایجی است که غضروف در حال تبدیل شدن به استخوان است و اغلب در طول این فرآیند است که علائم سندرم ناویکولار جانبی ظاهر می شود. برخی از افراد تا اواخر زندگی علائمی را تجربه نمی کنند. سابقه درد، معاینه و عکسبرداری
با اشعه ایکس می تواند تشخیص سندرم ناویکولار جانبی را تایید کند.

درمان

هدف از درمان غیر جراحی سندرم ناویکولار جانبی، تسکین علائم است ، که رویکرد های غیر جراحی شامل :
 – داروها : استفاده ازدارو های ضد التهابی غیراستروئیدی خوراکی (مانند ایبوپروفن) و در برخی موارد دارو های استروئیدی خوراکی یا تزریقی
 – بی حرکتی : بی حرکتی با گچ گرفتن ممکن است برای درمان علائم استفاده شود. یکی دیگر از گزینه های درمان، استفاده از یک دستگاه ارتز سفارشی (نگهدارنده های مخصوص برای پا) است که برای پشتیبانی از قوس در کفش قرار داده میشود. این راهکار ها اغلب برای کمک به جلوگیری از آسیب مجدد استفاده میشود.
 – فیزیوتراپی : فیزیوتراپی شامل تمرینات و درمان هایی برای تقویت عضلات و کاهش التهاب تجویز شود. این تمرینات همچنین ممکن است به جلوگیری از عود علائم کمک کند.
 – یخ : برای کاهش درد و تورم، یک کیسه یخ که با یک حوله نازک پوشانده شده را روی ناحیه آسیب دیده قراردهید ؛ یخ را مستقیما روی پوست قرار ندهید.

اگر علائم پس از درمان های غیر جراحی دوباره ظاهر شوند، ممکن است به جراحی برای برداشتن استخوان اضافی ناویکولار نیاز باشد.